KVV cad&schol: baas boven baas

(foto Camille: copyright Johnny De Ceulaerde)

Er is al heel wat inkt gevloeid over de prestaties van Camille Sonneville dit weekend op het Vlaamse kampioenschap, maar toch doen we er nog een schepje bovenop. Iedereen weet ondertussen ook al dat ze tot een week of 3 geleden 2 maanden volledig buiten strijd was. In het begin wat stilgezwegen en hopend dat het snel voorbij zou gaan, maar simpelweg je voet omslaan kan zware gevolgen hebben. En zo stond ze tot haar eigen frustratie 9 weken aan de kant. In de hoop dat die voet voldoende hersteld zou zijn en ze in 3 weken vanaf 0 tot aan het kampioenschap aan trainen toe zou komen, schreef ze zich zonder veel wedstrijdritme last-minute dan toch maar in voor haar geliefkoosde 80h en verspringen. Groot was dan ook de verrassing dat ze de horden in een persoonlijk recordtempo (11.32) wist af te leggen. Slechts 8 honderdsten boven het Belgische record van haar Laarnse voorgangster Sarah Missinne (11.24) Alsof het blessureleed het nog niet lastig genoeg had gemaakt koos ze er ook nog eens voor om opnieuw voor de combinatie met het verspringen te gaan dat tegelijkertijd op het programma stond. De truc met de spikes en de juiste planning zou het mogelijk moeten maken. Wat er allemaal gebeurde in de verspringbak was voor mij en vele anderen ongezien. Onlangs moest ik als ouder wordende toeschouwer van de Belgian Lyons (hockey) op de Olympische Spelen bijleren wat betreft jeugdige taal toen ze het hadden over “bazen” en “eindbazen”. Wel, in deze wedstrijd had ik onmiddellijk datzelfde gevoel toen Camille constant haasje over wipte met haar dichtste concurrente voor de eindzege. Baas boven baas werd het goud van schouder gewisseld tot Camille in de laatste sprong uitpakte met 5m83. De vriendschappelijke eindbaas was uiteindelijk gekend. Bovendien benaderde ze ook hier het 50j oude Belgische record met 8cm.

En wat schrijf je nog over de andere atleten? Simpel, die volgden of gingen haar voor met goede prestaties want we kwamen terug naar Laarne met de 6 verhoopte medailles.

Veel vroeger op de dag was het Alexander Barbio die de eerste medaille voor het team binnen haalde. Goed voor ons, maar nog veel beter voor hem want het was zijn eerste medaille op een groot kampioenschap vanaf cadet. Met een persoonlijk record (41.40) en een zilveren medaille op de 300h was hij in zijn nopjes. Misschien dat hij ook nog mag dromen van het clubrecord?

Amélie Sonneville deed slechts luttele minuten later wat de coach al een tijdje duidelijk probeert te maken. 400h lopen is niet snel-snel een 400 lopen en “en passant” effe 10x over een horde lopen. Nee het vergt ritme en karakter en dat is wat ze voor het eerst op deze afstand liet zien. Ze werd beloond met een bronzen medaille en pr van 66.54. Hier zit nog véél meer in.

Nog in de zandbak van Deinze viel Yelena Boone 2x in de prijzen. Ze begon met verspringen terwijl sommigen al een slagje van de zon begonnen te krijgen. Onverstoord ging ze gestaag verder en verder bij elke sprong. Het doel om die moeilijke grens van 5m50 te doorbreken behaalde ze bij haar 3de beurt. Vervolgens legde ze het voorstel van de coach om de laatste beurt niet te springen heerlijk naast zich neer en pakte ze uit met een sprong van 5m66. Schitterend als ze een eigen willetje hebben en geen krachten willen sparen! Krachten die ze misschien zou tekort komen bij het hinkstap springen, maar niets was minder waar. Ook hier doorbrak ze buiten eindelijk de grens van 11m om finaal te landen op 11m24 en de tweede plaats. Zelf had ze stiekem gehoopt op een verdere sprong.

Matisse Barbio smeet zijn discus dan weer alle kanten op, behalve in de richting dat het moest. Vele nullen en slechte worpen later was het geen succes te noemen. Maar van het kogelstoten maakte hij een erezaak en werd knap 4de na de ongenaakbare oudere en forsere tegenstanders. Mooie afsluiter.

Luka Afschrift en Joren Van Audenaerde zijn de “youngsters” in het team en zijn op een leeftijd gekomen waarbij het schipperen is tussen trainen en rusten om hun snel groeiende lichamen niet te veel te belasten. Ze konden dan ook niet op volledige kracht hun kansen verdedigen maar liepen en sprongen wel nog tot goede prestaties. Luka werd nog knap 5de op de 300h en werd beste van zijn jaar. Joren benaderde dan weer zijn allerbeste sprong bij het verspringen, maar op de 100m vond hij niet meer de kracht en de turboknop.

Tim