BK cad&schol: blanke honden en weke mossels

Voor het tweedaagse Belgische kampioenschap trokken we 2x over en weer naar Lier. Het werd een tweedaagse van hoogtepunten en records, maar ook van “wist-je-datjes“. Vriendjes en vriendinnetjes verschenen op en langs de piste. Bij knuffelcontacten is er een hiërarchie. Angsten voor blanke honden zijn nog te doen. Ambiorix is nooit door de Romeinen verslagen geweest. De hamburgers in Uitbergen zijn beter en fietsende papa’s mogen al een calorietje meer consumeren.

Op sportief vlak was het bijna voor iedereen een topweekend. 6 medailles behaalden we met ons team! 2x goud, 1x zilver en 3x brons.

Joren Van Audenaerde was op zondag vroeg uit de veren maar was misschien toch nog niet helemaal wakker. Hij sukkelde wat met zijn aanloopsnelheid en bleef steken onder de 5m bij het verspringen. Hij kon het allemaal wel relativeren en zal het geweer dit seizoen nog even met plezier van schouder veranderen.

De 2 andere cadetten jongens houden wel van het wat langere werk en deden samen mee aan de 300h. Tot verrassing van sommigen liep naast Alexander Barbio, ook Luka Afschrift naar een finaleplaats op die lange horden. Hij verbeterde zijn pr tot 2x toe en mocht zo uiteindelijk als 5de van België naar huis. Alexander liep in de reeksen een nieuw clubrecord (40.93) en had grote plannen voor de finale. Die liep echter niet zoals hij het zelf in gedachten had, maar hij werd toch beloond met een 3de plaats op het podium.

Matisse Barbio deed enkel mee aan het kogelstoten. De 5kg zware bol wordt de laatste weken steeds verder geworpen en hij hoopte daar op het BK weer wat extra centimeters aan toe te voegen. En dat lukte ook! De reeks van 6 worpen was mooi constant en bij de laatste worp verbeterde hij zich tot 13m49. Hij werd zo als eerstejaars knap 5de in een hoogstaande finale.

Van Camille Sonneville werd door de speaker en de vele toeschouwers niks anders verwacht dan winnen en als het kan ook nog effe een Belgisch record vestigen. Dat brengt extra druk met zich mee, maar daar houdt ze wel van. Innerlijk zal er wel wat turbulentie zijn, maar uiterlijk en qua prestaties is daar niks van te merken. De weersomstandigheden waren op zaterdag niet goed. Wisselende wind en regen tijdens het verspringen zorgden ervoor dat de megasprongen er niet uit kwamen. Enkel bij de laatste sprong ging ze waarschijnlijk verder als ooit tevoren maar de jury beschouwde die terecht als nipt ongeldig. Uiteindelijk won ze vrij makkelijk met een sprong van 5m64. Haar eerste titel was binnen. Onmiddellijk aansluitend moest ze al de reeksen van de 80h lopen. Op een natte piste en helemaal niet fris na het verspringen liep ze in haar reeks toch bijna een pr en bleef ze amper 1 tiende boven het BR. Het deed het beste verhopen voor de finale later op de middag. In die finale zag je net wat minder frisheid. De verwachte 2de Belgische titel haalde ze vlot binnen, maar de tijd was ietsje trager als tijdens de reeksen. De Brabançonne weerklonk een tweede keer voor haar.

Yelena Boone had haar 2 springdisciplines over 2 dagen gespreid. Zaterdag was haar verspringwedstrijd in net iets drogere omstandigheden. Na de 2de sprong van 5m62 stond ze zowaar zelfs even aan de leiding. Enkel de 2 op papier betere springsters gingen haar nadien nog voorbij zodat ze de eerste dag kon afsluiten met een bronzen medaille. Op zondag bracht ze een extra joker mee voor het hinkstapspringen. Ook hier zette ze een mooie constante reeks neer die steeds verder ging. In haar allerlaatste sprong ging ze nog naar plaats 2 met een nieuw pr van 11m46, slechts 6cm verwijderd van het clubrecord. Ook zij repte zich naar het podium waar ze zich bijna van trapje vergiste.

Last but not least was er ook nog Amélie Sonneville. Zij begon er op zaterdag als 1 van de eerste aan en sloot de zondag als laatste af. De kers op de taart of zou het een einde in mineur worden? De reeksen liep ze heel sterk maar “verprutste” ze op de laatste 2 horden. Je zag gewoon dat er meer in zat. Tussendoor liep ze ook nog eens de korte 100h waar ze de finale miste met 1 duizendste. Ze treurde er niet om want ze was gekomen voor die medaille op de 400h. In de finale schreeuwde iedereen zich schor en liep ze eindelijk een mooi ritmische race. Die werd beloond met een plaats op de derde trede van het Belgische podium. Vooral de bevestiging van “ik kan het” en de smile achteraf deed me zo week als een mossel worden.

Tim