KVV cad&schol indoor: zingen en dansen
Als Camille Sonneville op een wedstrijddag ’s morgens al zingend en dansend uit haar bed stapt, dan ben je gewaarschuwd. Als ze diezelfde activiteit ook verderzet in de wagen op weg naar die wedstrijd, dan ben je maar beter voorbereid op iets groots. En zo geschiede het ook afgelopen zondag op het KVV indoor waar ze deelnam aan het verspringen en 60m horden. Bij het verspringen ging de eerstejaars aan de haal met de zilveren medaille in een nieuw indoor pr van 5m27. Maar het beste hield ze voor de finale race op de horden. Ze nam een blitzstart en liet de rest niet meer terugkomen. In een fenomenale tijd van 8.78 graaide ze niet alleen het goud mee, maar kwam ook op de 8ste plaats allertijden in België terecht. Met de nodige mediatraining komt het ook met de interviews na de wedstrijd wel goed!
Grote zus Amélie Sonneville van haar kant verklaarde een dag voor het kampioenschap dat ze niet verwachtte te winnen. Dat siert haar. Ongecompliceerd, getemperd en alle relaties netjes tevreden houdend. Maar dat betekent niet dat deze sluwe vos geen ambities had! Afgaand op de concurrente in de baan voor haar, startte ze aarzelend waardoor ze niet helemaal lekker de laatste ronde kon ingaan. Maar ze had net wat meer inhoud dan de tegenstand en liep in de laatste rechte lijn nog de enige voorloper voorbij om net op tijd de Vlaamse titel te behalen. Ook zij doet dit, net als haar zus, als eerstejaars. Net voordien liep ze ook al in een pr (9.03) naar de vierde plaats op de korte horden.
Haar vaste compagnon die dag was Louise Diouf. Ook zij behaalde de verhoopte finale op de horden en evenaarde met 9.10 haar record. Maar het was vooral haar 400m die de coach gelukkig stemde. Voor het eerst liet ze zien dat ook zij bereid is om eens tot aan het gaatje te gaan op een lastiger nummer. De race was aarzelend en tactisch niet helemaal zoals het hoort, maar haar eindschot was beter dan haar tegenstandsters. In een nieuw pr van 61.60 behaalde ze de overwinning in haar reeks. Maar je kan nog veel meer Louise.
Yelena Boone had naar haar eigen aanvoelen een “baaldag”, maar wat betekent dat als je huiswaarts keert met een zilveren én bronzen medaille om je nek? Haar gevoel zat niet helemaal juist tussen de oren en dus waren de aanlopen richting zandbak wat aarzelender dan gewoonlijk. Vooral tot haar eigen frustratie vooral, want het resultaat mocht met 5m23 en 10m89 in het hss toch gezien worden, of niet? In
het hinkstapspringen verbeterde ze overigens alweer haar eigen CR met een paar centimeters. Maar ze droomt van het doorbreken van de 11m grens en wil dus meer. Wordt ongetwijfeld vervolgd later op het seizoen.
En dan waren er nog de broertjes Barbio. Matisse Barbio was 1 van de 10 geselecteerden om te mogen deelnemen aan het kogelstoten. Hij valt tussen die krachtpatsers nog wat smalletjes uit, maar weet dat te compenseren met ingetogen enthousiasme en techniek. Hij hoopte vooraf om zijn tweede plaats op de ranglijst te kunnen verzilveren en deed dat met een benadering van zijn record (12m81). Die 13m blijft zijn doel! De nog tengerdere Alexander Barbio deed zich opmerken met een gedurfde en sterke race op de 400m. Hij deed op tactisch vlak exact wat zijn trainer van hem vroeg en liep met 61.11 ook al naar een persoonlijk record. Op het einde komt hij nog wat kilootjes en centimeters tekort om echt mee te spelen met de cadetten. Maar die tijd komt nog wel.
En de coach, die trok met een glimlach van oor tot oor huiswaarts. Veel meer kan hij zich niet wensen. Dit dreamteam laat ook hem zingen en dansen in de auto op weg naar huis. En zo is de cirkel van een fantastische dag helemaal rond.
En oh ja, FCB olé olé wist ook nog eens te winnen van een toch wel goed Anderlecht 😊
Tim
