De cross is geen ponykamp

Crossen is niet voor watjes, dat weten we allemaal. Maar crossen zijn wel een essentieel onderdeel van de atletieksport. In Laarne zijn we overtuigd dat een algemene aanpak op lange termijn loont en dan loop je maar beter af en toe een cross-je. Met of zonder ambities…

Over het parcours was er vorig jaar heel veel commotie en is er veel inkt gevloeid in menige clubs. Wat voor de één goed was, was voor de andere dan weer geen crossparcours waardig. Het is wat het is, maar ook dit jaar hoorde ik zowel positieve als negatieve “analyses”. Te zwaar, te lang,… voor de jeugd en helemaal ongelijk hebben ze niet. De bergjes volgden elkaar snel op en ook de afstanden waren in alle categorieën langer dan tijdens de rest van het seizoen. Ook nu zullen er wel een paar blij mee geweest zijn: de winnaars.

Ok, we moeten het meer hebben van hordenlopen en andere technische disciplines en dus was ik maar wat blij dat er 8 Laarnse atleten present tekenden op het PK cross in Lokeren. Nog meer blij met de écht wel sterke prestaties van Alys, Ine, Matisse, Storm, Camille en Yelena, die allen boven zichzelf uitstegen en aantoonden dat ze een goede basisconditie hebben. Laat die horden en sprints maar komen voor hen!

Alexander is iets meer liefhebber van het langere en lastigere werk. Is een beetje van alle markten thuis en wil dat ook zo houden. Hij trok voor de laatste keer dit seizoen zijn spikes aan voor de modder en deed dat hélemaal niet slecht. Zelf had hij op meer gehoopt na de titel van vorig jaar, maar meer als een zesde plaats zat er niet in deze keer. Op waarde geklopt en moeten erkennen dat zijn concurrenten er waarschijnlijk veel meer naartoe hebben gewerkt.

Het “speerpunt” van Laarne was deze keer Amélie Sonneville. Rustig getraind deze winter zonder veel aandacht te besteden aan wat komen zou. Genieten van elke wedstrijd of het nu horden, een 800 of een cross is, gewoon het beste van zichtzelf geven. Als je dan nog eens extra gemotiveerd wordt door je trainer die je een pony belooft als

je wint, tja dan kan een atlete al eens boven zichzelf uitstijgen, zo blijkt. Diezelfde trainer kreeg het gedurende de wedstrijd steeds warmer. Niet enkel van de spanning, maar ook omdat Amélie gezwind meeliep met de eersten van haar leeftijd en dus zicht had…op haar pony! Zot zijn doet geen zeer, maar zotte uitspraken doen tussen pot en pint kunnen dat wel. De laatste hectometers, nog steeds met 2 voorop voor de eerste plaats én het bijhorende schildje. Oef, ze lost!

Wat bijna onmogelijk leek, was bijna gebeurd. Chapeau, sterk, fantastisch! Ik had maar graag een pony voor haar gekocht of de juiste uitvlucht gevonden om het uiteindelijk niet te moeten doen. Mijn fierheid voor zo’n prestatie is groter dan mijn ego.

Crossen is niet voor mietjes, het is geen ponykamp!